نوربالا| هر کس کدو می دزدد، پای لرزش هم می نشیند!

یکی از آزادگان جنگ تحمیلی تعریف می کند: «در دوران اسارت تخم کدویی در حیاط اردوگاه کاشته بودم و از آن مراقبت می کردم.

کدو رسیده بود که متوجه شدم نگهبان های بعثی قصد دزدیدن آن را دارند.

- به گزارش سایت قطره و به نقل ازخبرنگار حوزه حماسه و مقاومت خبرگزاری فارس، حسن هارونی پور یکی از آزادگان دوران دفاع مقدس تعریف می کند: در کمپ 5 شهر تکریت عراق دوران اسارتم را می گذراندم.

یک روز صبح، ماشین آیفایی که برای اسرا نان آورده بود وارد اردوگاه شد.

عراقی ها به من و چند نفر دیگر گفتند: بیاید نان ها را ببرید توی انبار.

اولین گونی نان را به دوش گرفتم و بردم داخل انبار.

گونی دوم را بر می داشتم که چشمم به یک عدد تخمه کدو افتاد.

آن را برداشتم و توی جیبم گذاشتم.

روز بعد در گوشه حیاط کوچک اردوگاه تخم کدو را کاشتم و به آن آب دادم.

چند روز بعد جوانه زد و از خاک سر برآورد.

هر روز شاهد رشد بوته کدو بودم؛ تا آنکه بزرگ شد، گل داد و گل ها تبدیل به چند کدوی کوچک شدند.

پیرمردی تهرانی که به او حاج آقا مراد می گفتیم، بهم گفت: حسن جان! کدوی بزرگ تر رو بذار؛ بقیه رو از بوته جدا کن تا زودتر رشد کنه.

کدو روز به روز بزرگ و بزرگ تر می شد.

هر 3 روز یک بار به آن آب می دادم و کنارش می نشستم.

از بس به آن کدو علاقه مند شده بودم، به کدوی هارونی معروف شده بود! حتی نگهبان های اردوگاه هم از علاقه من به آن آگاه